Wandeling tussen uien, suikerbieten en pootaardappelen. ’Interessant, dat schimmels een groot probleem zijn bij de teelt. In je koelkast weet je dat’

,,De bekertjes voor de appelsap vergeten’’, zegt boerin Astrid Francis door de telefoon. ,,Hoeveel? Doe maar een stuk honderd.’’ Op een parkeerveldje aan de Jisperweg gaat de eerste van vijf wandelingen langs vier akkers start. De belangstelling is groot.

Doel van de wandeling is kinderen kennis te laten maken met de teelt van landbouwgewassen. In dit geval uien, suikerbieten, aardappelen en graan. Waar komt ons voedsel vandaan? En waarom zijn sommige producten niet het hele jaar verkrijgbaar?

Francis heeft haar zoon Cees ook ingezet om die kennis te delen. Boertje Bram heet-ie in de filmpjes die ze maken. Ze worden bekeken, blijkt. Want meerdere kinderen vragen vragen waar ’Bram’ blijft. ,,Hij is op het erf gebleven’’, antwoordt Francis. ,,Jullie zullen hem zo wel zien.’’

Milesz Klakhuis (3) rent een stukje vooruit. ,,Rustig, je moet nog een heel stuk’’, roept z’n moeder, Yasmin. De wandeling is ongeveer twee kilometer lang en duurt een klein uurtje. Zijn broer Jaimz (5) is een vriend van boertje Bram (eigenlijk Cees). Zij wonen ook in een boerderij, achter die van de familie Francis. Zelf hebben ze een bedrijf met paarden: Yasmin Dressage heet het.

,,Wat gaan we eigenlijk doen?’’, vraagt een ander jongetje aan zijn moeder. ,,We gaan kijken waar ons eten vandaan komt, dat het eigenlijk uit de grond komt’’, zegt zij. Astrid Franics trekt een ui uit de klei. Die blijkt er precies zo uit te zien als in de supermarkt, maar kleiner. Ze schut de klei uit de wortelharen van de ui. ,,De grond moet droog, maar niet te droog zijn’’, zegt ze. Want gedroogde, harde klei dat blijft zitten kan andere uien tijdens de verwerking beschadigen.’’ Niet iedereen krijgt de uitleg mee, omdat we in een lange rij tussen de gewassen staan.

Van de uien lopen we een stukje over de Jisperweg richting boerderij. Dan linksaf een groen, groen knollenland in. ,,Weet iemand wat dit is?’’, vraagt Astrid, als we weer een beetje dichter bij elkaar staan. ,,Suikerbiet’’, roept Jaimz. ,,Het zijn al flinke knollen, maar toch worden ze pas in de herfst geoogst’’, zegt Francis. ,,Je hebt twee suikerfabrieken in Nederland, die van ons staat in Dinteloord.’’ Ze trekt er een uit de grond en houdt die omhoog. ,,Suikerbieten zijn vrij lelijk vind ik zelf.’’ Uit de bieten wordt geraffineerde suiker gemaakt. ,,Het lof blijft na de oogst achter op het land en dient als voeding voor de bodem.’’

Tussen twee rijen suikerbieten ligt stro. Daarover gaat het in een lange rij richting aardappelen. Een vader overhoord intussen zijn zoon. ,,Weet je nog wat dit zijn?’’ ,,Hele grote uien’’, luidt het antwoord. De jongen loopt intussen behoedzaam tussen het groen door en vraagt voor de zekerheid nog even of het geen brandnetels zijn. Een ander jongetje klimt even later op de aardappelrooimachine, waar Astrid ook op is gaan staan, om beter verstaanbaar te zijn. ,,Dit zijn pootaardappels’’, roept ze. ,,Niet om te eten dus. Daar zijn we in Nederland heel goed in, die gaan de hele wereld over. Wij behandelen onze aardappelen tegen schimmel (phytophthora), biologische boeren doen dat niet. Die hebben hun planten af moeten branden. De oogst biologische (poot)aardapplen was daardoor minimaal of ging zelfs verloren. ,,Mag ik wat vragen? Hij (het jongetje van de brandnetels) moet plassen.’’ Dat kan gewoon tussen de pootaardappelen. Die zijn toch niet voor consumptie.Mike en Angela van der Meer komen uit Wormer. Hun beide jongens Gijs (5) en Cas (3) hebben zich prima vermaakt, concluderen ze, als we bij de boerderij aankomen. ,,Ik vind het belangrijk dat die jongens weten waar groente en fruit vandaan komt en hoe dat in z’n werk gaat’’, zegt Mike. ,,Voor jezelf is het ook interessant. Schimmels, bijvoorbeeld, dat dat een groot probleem is bij de teelt. In je koelkast weet je dat.’’

Bron: Noordhollands Dagblad