En toen opeens was alles anders

Wij zijn nu een paar weken op weg naar het nieuwe normaal. Terug naar het oude gaat mijns inziens nooit meer wat mij overigens ook de moed geeft om door te gaan. Onze oude samenleving vol individualisme, profit gestuurd en gericht op symptoombestrijding, was zeker niet zo duurzaam.

Woensdag hebben wij bij onze twee Jumbo Monique supermarkten een actief deurbeleid ingevoerd. Een van mijn medewerkers staat voor de ingang en legt de mensen uit waarom ze niet met kinderen naar binnen mogen. Over het belang van afstand houden en de hygiëne. Over het algemeen wordt dit bijzonder goed ontvangen. Maar je kan je ook voorstellen dat er behoorlijk wat mensen zijn die hier wat van te vinden hebben. Dat werkt behoorlijk ontmoedigend voor ons als supermarktmedewerkers. Want buiten dat het voor een ieder anders is, leven wij net als vele andere krijgers van Nederland in twee werelden. Aan de ene kant de stilstand in onze privélevens en aan de andere kant een leven dat door raast. Waarin je elke dag op je hoede moet zijn en de beslissing van vandaag morgen alweer achterhaald is. Dat vraagt om spitsroeden lopen en flexibiliteit. Het doet wat met je uithoudingsvermogen. En dan ook nog eens een bak met ellende over je heen krijgen.

Jaren geleden had ik op Texel twee, toen nog Super de Boer, supermarkten. In die tijd werd het vragen om legitimatie ingevoerd bij de verkoop van alcoholhoudende dranken. Toen nog vanaf 16 jaar. Je begrijpt dat dit voor onze caissières behoorlijk impact had. Grote groepen jeugd die voor het eerst alleen op vakantie waren, wilden maar een paar dingen: uitgaan, het andere geslacht versieren en veel drank. Texel liep destijds voorop in deze handhaving en samen met de horeca kregen wij opeens een extra taak. Namelijk het opvoeden van de Nederlandse jeugd. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waarom wij hier als supermarktmedewerkers op een gegeven moment goed klaar mee waren. Bij de kassa’s hebben wij destijds een boodschap opgehangen: wij vragen om je ID, niet om je commentaar! Of dit nu helemaal de juiste manier was, daar heb ik nu ook wel wat van te vinden. Maar de gevoelens die het onevenredig heftige commentaar van sommige mensen ook nu weer oproept, maakt dat ik hier weer aan dacht.

Doen wij het altijd goed? Nee zeker niet, want ook ik betrap mijzelf er wel eens op dat ik toch weer te dichtbij iemand sta. Maar lieve mensen, laten we onszelf hiervan bewust zijn en hieruit leren. Uiteindelijk zal dat leren en het aanboren van je zelfvernieuwend vermogen het #nieuwenormaal aan ons openbaren.

Een leven in vertraging, meer in verbinding met jezelf, je medemens en de maatschappij. Hoe dit er precies uit gaat zien, geen idee. Maar dat er vele nieuwe horizonnen verschijnen uit deze chaos is voor mij zo helder als glas.

In onze supermarkten raken de schappen langzaam, maar zeker weer vol. De ergste gekte is voorbij en hoe gek het ook klinkt, het deurbeleid geeft rust. En die rust hebben wij in supermarktland hard nodig. Zelfs als het maar voor een paar dagen zou zijn, voor het moment is het erg fijn. We weten immers niet hoe de dag van morgen er weer uit zal zien.

Pas goed op jezelf en je naasten!

Groetjes Monique Ravenstijn

Bron: column Distrifood