Mootjes-minisupers blog 1

Ondertussen zijn we een kleine vijf maanden verder. Vijf maanden waarin we voor het eerst over Mootjes droomden. Zelfs de naam was er toen nog niet. Wij droomden over hoe gaaf het zou zijn, huisjes langs de weg, waar je naast boeken, ook maandverband en de basis van je keukenkastje gratis kan afhalen. Speciaal voor mensen die soms een paar dagen aan salaris missen in de maand. Een verborgen groep mensen, niet in het zicht van de sociale dienst of de voedselbanken.

Een groep mensen die halsstarrig probeert om het hoofd boven water te houden. Waar hun kinderen soms met een lege maag naar school gaan. Of die niet de middelen hebben om een pakje maandverband te kopen voor hun pubers. Schaamte zit er op het niet geheel kunnen zorgen voor hun gezin. De taboe die heerst op dit onderwerp maakt dat dit onbesproken blijft. Dus al dromend zagen wij een wereld waar deze groep gebruik zou maken van Mootjes service. Waar we een antwoord hebben voor deze mensen om hun gezin goed gevoed de samenleving in te laten gaan.

Die schaamte is niet weg, het gevoel van eigenwaarde voor ieder mens zo belangrijk vroeg om een ander antwoord. De boeken geven die oplossing. Want niemand weet of jij een boek pakt, of een pak rijst. Niemand ziet of jij een boek doneert, en maandverband meeneemt. En niemand hoort de deur opengaan en denkt hé daar is weer iemand die het niet breed heeft.

Ook onze denkrichting dat de buurt de tweede en volgende aanvullingen op zich zou nemen zag er in onze droom rooskleurig uit. Want zo redeneerden wij, bijna iedereen wil goed doen, maar weet vaak niet hoe. En hoe eenvoudig is het dan om gewoon een aantal pakken rijst, maandverband of soep te kopen en deze bij Mootjes te doneren.

Dit idee pitchte ik bij Bert mijn compagnon en hij zei als zijnde een gebbetje mooie 1 April grap dit Mo. Daar had ik wel oren naar dus zogezegd, zo gedaan. Het basis verhaal was snel geschreven, zo ook de ondersteunende foto voor bij het artikel. Had gewoon even iemand gevraagd om een vogelhuisje te fotoshoppen in Jumbo geel. Met een pakkende tekst hebben wij zowel de foto als de tekst op LinkedIn geplaatst en toen ging het los. De wereld omarmde ons idee.

Op een avond zat ik op de bank en dacht; ja Mo hoe nu verder. Ik besloot Erik mijn aannemer een berichtje te sturen met de vraag of hij tijd/zin had om mij te helpen. Moet je kijken wat ze nu weer heeft bedacht was het bericht wat hij vervolgens naar Stijn onze schilder stuurde. En ze besloten aan het werk te gaan. Binnen drie dagen had ik het eerste prototype van Mootjes-minisupers in handen. Niet dat de naam er toen al was hoor.

Deze kwam na een avondje concertgebouw met Wendy. Een andere dame inspireerde mij met de zin, eigenlijk moet je voor de huisjes een soort werknaam verzinnen. Net zoals van Lanschot Evi heeft. In de auto op weg naar Amsterdam vertelde ik dit aan Wendy. Zij was even stil en opeens zei ze;’Mootjes’ dat is wat het is. Het klopt helemaal Mootjes zijn een deel van de maand, een stukje van iets en een koos naampje voor jou Monique. Ik was om, Mootjes-minisupers was geboren. De eerste hebben we op 30 mei in Limmen geplaatst bij Wendy in haar tuin en ja al onze dromen zijn uitgekomen en gelukkig geheel in de overtreffende trap.

De komende tijd gaan Wendy, Gert-Jan en ik jullie meenemen in de opkomst van Mootjes. Gert-Jan is vanuit kringloop stichting Rataplan de partner welke de boeken levert en net als Jumbo Monique een van de eerste adoptie bedrijven die Mootjes omarmt heeft. In onze volgende blog gaat Wendy haar ervaringen delen over haar Mootje.

Meer weten over Mootjes-minisupers kijk dan hier https://jumbomonique.nl/mootjes-minisupers/

Wij zoeken naar adoptie bedrijven die hun sociale compensatie zichtbaar willen maken. Maar ook naar bedrijfsleiders zoals Wendy, die hun tijd, tuin en liefde willen geven aan het mooier maken van onze wereld.

Want je kan altijd wat doen, altijd.

Monique Ravenstijn