Nieuwe wegen

Nieuwe wegen bewandelen is, buiten superleuk en leerzaam, ook vaak eng. Want je gaat je namelijk bewegen buiten je vaste — veelal ingesleten — patronen. Er kunnen dan zomaar stukjes van je persoonlijkheid aan het licht komen die je zelf niet zo graag ziet. Daarom hebben wij mensen zoveel moeite met het toelaten van veranderingen in ons leven.

Zo werkt dit natuurlijk ook op de werkvloer. Een poos terug hoorde ik voor het eerst dat Start Foundation Open Hiring in Noord-Holland-Noord groot wil maken. Het fenomeen Open Hiring kende ik reeds van het de successtory van Greyston Bakery in Amerika. Maar dat dit in Nederland ook zou kunnen slagen, daar geloofde ik niet zo in. Honderden redenen had ik bedacht waarom dit vooral niet bij ons bedrijf en bij mij zou passen.

Een paar maanden geleden kreeg ik een mailtje met de vraag of ik openstond voor een gesprek. Opeens dacht ik: waarom niet? In het ergste geval kost het mij een half uurtje van mijn tijd. Het werd een supermooi gesprek, de uitrol bleek kinderlijk eenvoudig en vanuit de werkgever uitgedacht.

Wij besloten het te gaan doen, met drie vacatures per winkel. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Tja, wat nou als de eerste kandidaat ogenschijnlijk niet geschikt is? Dan moet je hem of haar wel aannemen. Natuurlijk wel met dien verstande dat je hem/haar eerst de reguliere proeftijd aanbiedt.

Uiteraard hadden onze mensen hier eerst ook wel even wat vraagtekens bij, maar al snel wonnen de voordelen het. Geen ellenlange sollicitatieprocedures waarbij je uiteindelijk ook na het aannemen pas echt erachter komt wat voor vlees je in de kuip hebt. Niet oeverloos achter de computer sollicitatiebrieven scannen en gesprekken inplannen. Nee, gewoon een ochtend de lijsten openzetten en klaar.

Ondertussen zijn alle zes de kandidaten door hun proeftijd heen en hebben een halfjaarcontract mogen ontvangen. De kandidaten zijn divers, van een heel verlegen meisje van achttien en een herintredende moeder tot een Poolse mevrouw die al jaren in Nederland is maar vanwege haar achternaam nooit uitgenodigd werd.

Vergde het veel van onze teams? Nee, niet meer dan normaal het geval is. De inwerkperiode verliep volgens de bij Jumbo Monique geldende procedure en deze bleek voldoende handvaten te bieden aan deze nieuwe medewerkers om zich al snel veilig en op hun plek te voelen bij ons.

En wat nu als er eentje weggaat, hoor ik je denken. Nou, dan komt nummer vier op de lijst in aanmerking, net zolang totdat de lijst leeg is en dan starten we opnieuw een wervingsochtend op. Het is een pad dat afwijkt van ’t reguliere, maar als je openstaat voor de kansen die dit biedt, dan weet ik zeker dat het een verrijking binnen je bedrijf is. Wij hebben er in ieder geval zes heel loyale en trotse medewerkers aan overgehouden, nu al.

Zo zie je maar dat soms even voorbij je weerstand kijken veelal een geheel nieuwe wereld zichtbaar maakt. Ik ben benieuwd wie van jullie dit ook aandurft.

Column: Distrifood