De terugkeer naar de winkelvloer

Een paar weken terug zei een van mijn medewerkers: ‘Hé, Monique wanneer kom jij eens vakken vullen? Al grappend antwoordde ik: ‘Het zal je verbazen hoe ze dat kan!’ Deze zin bleef resoneren in mij.

Eerst dacht ik ach, dat is lachen weer eens een avondje met die gasten aan de gang. Want ondanks dat ik al jaren niet meer productief ben op de winkelvloer, mis ik het commerciële spel in onze winkels soms. In een verloren uurtje even een display bouwen, dat is waar het voor mij bij blijft.

Uitbreiden in Zwaagdijk, dat is wat wij graag willen. We hebben een serieuze druk op onze vierkante meters. Dat is luxe, zeker, maar waar haal je de ruimte vandaan? Naar boven met de sociale ruimte, naar buiten met een kooi voor de emballage. Van alles passeerde de revue, en niks bleek haalbaar. Dan word je creativiteit behoorlijk op de proef gesteld. Nou heb ik aan creativiteit geen gebrek, dus al snel kwamen we tot de conclusie dat de dure vierkante meters aan kantoorruimte ook elders gesitueerd kunnen worden. In ons geval in Heerhugowaard.

Barre plannen hadden we al snel gesmeed, ware het niet dat onze medewerkers daar behoorlijk wat van vonden. We hadden namelijk bedacht dat de kantine kantoor wordt en dat onze medewerkers koffie gaan drinken in een afgeschermd deel van het foodcafé. Want, zo redeneerde ik, de tijd dat je met z’n allen in de kantine zat is voorbij. Tegenwoordig zitten er zelden meer dan zes mensen tegelijk in de kantine.

Het bericht bereikte mij dat er een brief vanuit het personeel zou komen. Oké, dacht ik, dit is interessant. Blijkbaar doet het ze meer dan dat ik had ingeschat. Ik besloot om met ze in gesprek te gaan als die behoefte er is en stuurde een uitnodiging uit.
Ik verwachtte geen hoge opkomst, maar gaandeweg hoorde ik zo links en rechts wat, verschoof mijn verwachting en werden optie A,B en C geboren.

De avond van het gesprek was de kantine stampvol. Na 20 minuten waren we eruit en hadden we een oplossing waar iedereen zich senang bij voelde. Maar wat we vooral hebben bereikt is dat mijn mensen zich gezien en gehoord voelden. De verhuizing die erop volgde werd een vrolijke bedoening.

Maar toen rees de vraag: Monique, hoe houd je nu feeling met Zwaagdijk als je er nooit meer bent? Ik dacht terug aan het gesprek met Taco en besloot om een vast dagdeel weer terug te keren op de winkelvloer. Mijn mensen mogen klussen voor mij verzinnen. Ik vond het best spannend om dit te vertellen want hoe zou het ontvangen worden? De een na de ander reageerde positief en zei: ‘Dat is ook leuk voor ons!’

Afijn, ik kocht een spijkerbroek en een jasje en ben er klaar voor. Met frisse zin stap ik weer lekker tussen mijn mensen in om onze klanten op nummer 1 te zetten. En natuurlijk is het een bijkomend voordeel dat ik zo donders goed weet waar de kansen liggen in de winkel.

Tot ziens in de winkel!

Column Monique Ravenstijn Distrifood december 2019