Waarom makkelijk doen, als het ook moeilijk kan

Laatst werd ik weer eens gevraagd door maar liefst twee verschillende landelijke vrouwenbewegingen met prachtige initiatieven. Juist mijn organisatie- en manifestatietalent werd hier gewenst, zo ook de inzet van mijn netwerk. Nu ben ik vooral op dat laatste erg zuinig. Natuurlijk voel ik mij vereerd, dat ik boven kom drijven uit het moeras van talentvolle vrouwen. Maar is dit werkelijk wat ik wil, ga ik hier blij van worden? Ik die zich juist in haar eigen bedrijf teruggetrokken heeft uit de operationele laag?

Meebouwen met en aan deze events zouden mij een leuke tijd bezorgen, maar ten koste gaan van die zaken die mij nauw aan het hart gaan. Ook zou ik te maken krijgen met senior bestuurders, beleidsmakers en founders van deze bewegingen. Zoals ik het van een afstandje inschat werken deze dames zo niet pragmatisch. En dit zou voor mij betekenen dat ik continu in conclaaf moet over hoe het ook zou kunnen.

Zelf krijg ik kortsluiting als hele simpele en pragmatische oplossingen onnodig moeilijk gemaakt worden. Zo ingewikkeld zelfs dat ik denk, ja zo lust ik er nog wel twee, dit is onhoudbaar.

Dit vind je terug in je privéleven, maar zeker ook in je werkende en/of ondernemersleven. De beste ideeën worden dan al dood gedacht voordat ze goed en wel geboren zijn. Vanuit elke expertise moet ernaar gekeken worden, wat van gevonden worden en willen mensen vanuit een ego stuk hun stempel erop drukken. Of kort door de bocht gezegd: iedereen wil er zijn plasje over doen.

Begrijp mij niet verkeerd hoor, nu lijkt het net alsof ik geen feedback of inspraak duldt. Voor mij zijn dat twee stromingen, de ene vanuit een positieve en creërende energie, en de andere, vast denkend en probleem opwerpend.

Voor mij altijd weer een uitdaging om in processen waar we dreigen te verdwalen, te resetten en weer terug te keren naar het oorspronkelijke idee.

Tijd kopen en de juiste vragen stellen maakt dat ik mijzelf een goeie afweging kan maken, wat vind ik er echt van, gaat mijn bijdrage gewaardeerd worden en het belangrijkste word ik er blij van.

Wij mensen hebben vele talenten, de ene meer ontwikkeld als de ander. Maar hoe je deze taken aan boort en inzet is toch echt aan jezelf.

Veel liever steek ik de tijd die ik overhoud aan het verder uitbouwen van mijn winkels, het groots maken van Mootjes-minisupers, het schrijven van een nieuw boek en jawel het maken van een podcast serie.

Pragmatisch duurzaam, de naam van de podcast welke ik met mijn compagnon Bert Bargboer maak zegt het al. Wat kan je zelf, binnen jouw cirkel van invloed doen aan duurzaamheid. Hoe kan je deze vernieuwingen simpel weg implementeren in je eigen leven, vereniging of je bedrijf. Voor velen lijkt een duurzaam leven onhaalbaar, maar dat is in werkelijkheid heel anders. Zolang je de factor mens centraal zet dat kan je al heel simpel en snel mooie stappen maken. Het fruit hangt vaak veel lager dan dat wij denken.

Elke donderdag verschijnt de podcast Pragmatisch duurzaam, zou leuk zijn als je meeluistert, een link vind je onder andere op onze website en sociaal media kanalen.

Groetjes Monique Ravenstijn